Legal measures which grant and limit the rights of the foreigner in Thailand

Legal measures which grant and limit the rights of the foreigner in Thailand.

By: Banjongsan Winyarat
LL.B.,LL.M.,Ph.D.(Candidate Batch6,RU.,BKK.),M.B.A.(U.S.A.)
Attorney At Law



Since ancient times, the foreigner was affiliated with Thailand on the investment, resident, or tourism, which must be contacted in relation to Thailand, through the Thai official that being given the authority by the law of Thailand.

If the foreigner will stay or have a property or business in Thailand, the foreigner must practice under any laws of Thailand.

When the world has developed, the communication is very quick, the international investment and trade including transferring the investment into any country in this world is much better than it’s happening before. Each country needs the money from the foreigner to develop his own country, whether in the tourism industry, but each country must not neglect the security of the country which is so important. Therefore, the laws that regulate each country into force, it has both the legal that supports of investment and travel from the oversea and the laws which regarding the security of the country, at the same time even Thailand.

To be continued………………

การน้อมนำกระแสพระราชดำรัสว่าด้วย ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง มาใช้ในสาขานิติศาสตร์

การน้อมนำกระแสพระราชดำรัสว่าด้วย ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง มาใช้ในสาขานิติศาสตร์
โดย ว่าที่ร.ต.บันจงสัณห์ วิญญรัตน์, น.บ., น.ม., Ph.D.(Candidate Batch 6, RU.,BKK), M.B.A.(U.S.A.)

1. ที่มาและสภาพของปัญหา

เศรษฐกิจแบบค้าขายแต่อย่างเดียวนั้น ไม่สามารถทำให้คนไทยพึ่งตนเองได้ อาจกลับทำให้ต้องประสบกับความเดือดร้อน ดังนั้น การมีระบบเศรษฐกิจ และวิถีชีวิตแบบพอเพียง จึงเป็นหนทางสำคัญ ที่จะแก้ไขปัญหาความเดือนร้อนนี้ได้[1]

ประเทศไทยต้องประสบกับปัญหานาๆนัปการ ไม่ว่าปัญหาทางด้านสังคม ปัญหาทางด้านเศรษฐกิจ ปัญหาทางด้านการเมือง เช่นการก่ออาชญากรรม, การฉ้อราษฎรบังหลวง, การคอร์รัปชั่น, การเอารัดเอาเปรียบทางด้านเศรษฐกิจ, การโฆษณาเกินจริง เป็นต้น ล้วนมีที่มาจากการไม่ลดละในกิเลสของผู้ร่วมก่อให้เกิดปัญหาต่างๆนั้นทั้งสิ้น ก่อให้เกิดความเดือดร้อนแก่สังคมส่วนรวม และสุดท้ายก็ต้องย้อนกลับมากระทบกับตนเอง ไม่ทางตรง โดยการถูกลงโทษจำคุก ปรับ กักขัง ตามกฎหมาย หรือหากไม่ได้รับโทษทางกฎหมาย ก็ต้องได้รับผลกระทบทางอ้อม เช่น บ้านเมือง ตนเองจึงไม่ปลอดภัย มีแต่อาชญากรรม, สินค้าแพง, คุณภาพชีวิตตกต่ำเนื่องจากสภาพแวดล้อม ควัน ฝุ่น น้ำเน่า เป็นต้น ก่อให้เกิดความวุ่นวาย ความเครียด ความไม่สงบสุขไปทั่วทั้งแผ่นดิน

ผู้นำประเทศฝ่ายบริหาร และฝ่ายนิติบัญญัติ ซึ่งมีอำนาจในการบริหารราชการแผ่นดิน และออกกฎหมาย ตลอดจนอำนาจการบังคับใช้กฎหมายในเบื้องต้น ซึ่งได้แก่ตำรวจ อัยการ และฝ่ายปกครอง ที่ได้รับเลือกตั้งเข้ามา ก็เป็นนักการเมืองอาชีพ จริยธรรมไม่ต้องถามหา ความพอเพียงมีหรือไม่ ก็เป็นที่ทราบกันดี ทางข่าวหนังสือพิมพ์ และบัญชีทรัพย์สินที่ต้องชี้แจง การบริหารเศรษฐกิจ มุ่งแต่การค้าขาย เพื่อเป้าหมายเพียงอย่างเดียว คือผลประโยชน์จากกำไร ที่ได้จากการลงทุน หรือทุนนิยม ไม่มีคำว่าพอเพียง ยิ่งกำไร ยิ่งรวย เกิดการเอารัดเอาเปรียบ เพราะต้องแย่ง ต้องแข่งขันกัน ต้องหาวิธีที่จะเอาเงินหรือผลประโยชน์จากบุคคลอื่น ไม่ว่าจะด้วยการขายสินค้า บริการ หรือการลงทุน กฎหมายที่ออกมาบังคับใช้โดยนักการเมืองเหล่านี้ จึงเป็นกฎหมายเพื่อผลประโยชน์ เพื่อกำไร ไม่ว่าจะเพื่อตัวเองหรือเพื่อพวกพ้อง เพื่อจะได้นำไปอ้างได้ว่า “ทำถูกกฎหมาย” ทั้งที่กฎหมายนั้น ก็เป็นเพียงเครื่องมือของผู้ใช้อำนาจ หาได้คำนึงถึงจริยธรรม ความพอเพียงแต่อย่างใด

ด้วยปัญหาต่างๆข้างต้น วิถีหรือปรัชญาพอเพียง เป็นหนทางที่สำคัญ ที่ได้รับการพิสูจน์หลายกรณี เป็นรูปธรรม ก่อให้เกิดความสุข ความเจริญ แก่ผู้ที่นำมาปฏิบัติ และหากสังคมหรือระดับประเทศนำมาปฏิบัติอย่างจริงจัง ก็จะเกิดความสงบสุข ความเจริญแก่แผ่นดิน ดังคำกล่าวของนักปราชญ์ที่ไม่ใช่เป็นแค่ผู้ที่รู้หนังสือ ที่ว่า “สุขอื่นยิ่งกว่าความสงบนั้นไม่มี” [2] ดังนั้น กฎหมายในฐานะเป็นเครื่องมือในการควบคุมทางสังคม เพื่อให้มีการปฏิบัติไปในทางเดียวกัน ในระบบนิติรัฐหรือรัฐที่ปกครองโดยกฎหมาย จึงต้องเป็นกฎหมายที่สนับสนุนปรัชญาพอเพียง หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือในการทำให้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง บรรลุจุดหมาย สุดท้าย บ้านเมือง ประเทศ สังคม ก็จะมีแต่ความสงบหรือมีความสุขที่แท้จริง

ดังนั้น การที่จะใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือในการดำเนินการให้ ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ไปถึงเป้าหมายได้ จึงต้องมีการศึกษาถึง แนวคิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง, ศึกษาละเอียดถึงตัวบทกฎหมายที่เป็นอยู่ และที่ควรจะเป็น โดยเริ่มตั้งแต่กฎหมายที่มีศักดิ์สูงสุด ที่กฎหมายอื่นจะขัดไม่ได้ ซึ่งได้แก่กฎหมายรัฐธรรมนูญหรือธรรมนูญการปกครอง ไปจนถึงระเบียบคำสั่งของผู้มีอำนาจออกคำสั่งหรือระเบียบเช่นว่านั้น ว่าได้สนับสนุนปรัชญาพอเพียงหรือไม่เพียงใด

แต่ในการศึกษาฉบับนี้ เนื่องจากการจำกัดในด้านเวลา จึงจะกล่าวในเรื่องของกฎหมาย เพียงในแนวที่เป็นการทั่วๆไป เพียงบางตัวอย่าง ในการนำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง มาบังคับใช้โดยกฎหมาย

2. หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ได้พระราชทานความหมายของความพอเพียงไว้ดังนี้.- “คำว่า พอเพียง มีความหมายอีกอย่างหนึ่ง มีความหมายกว้างออกไปอีก ไม่ได้หมายถึงการมีพอสำหรับใช้เองเท่านั้น แต่มีความหมายว่า พอมีพอกิน พอมีพอกินนี้ ถ้าใครได้มาอยู่ที่นี่ ในศาลานี้ เมื่อเท่าไหร่ 20 24 ปี เมื่อปี 2517 2517 ถึง 2541 นี้ ก็ 24 ปี ใช่ไหม วันนั้นได้พูดว่า เราควรจะปฏิบัติให้พอมีพอกิน พอมีพอกินนี้ ก็แปลว่า เศรษฐกิจพอเพียงนั้นเอง ถ้าแต่ละคนพอมีพอกิน ก็ใช้ได้ ยิ่งถ้าทั้งประเทศพอมีพอกินก็ยิ่งดี และประเทศไทยเวลานั้น ก็เริ่มจะไม่พอมีพอกิน บางคนก็มีมาก บางคนก็ไม่มีเลย สมัยก่อนนี้พอมีพอกิน มาสมัยนี้ชักจะไม่พอมีพอกิน จึงต้องมีนโยบาย ที่จะทำเศรษฐกิจพอเพียง เพื่อที่จะให้ทุกคนมีพอเพียงได้ ให้พอเพียงนี้ ก็หมายความว่า มีกินมีอยู่ ไม่ฟุ่มเฟือย ไม่หรูหราก็ได้ แต่ว่าพอ แม้บางอย่างอาจจะดูฟุ่มเฟือย แต่ถ้าทำให้มีความสุข ถ้าทำได้ก็สมควรที่จะทำ สมควรที่จะปฏิบัติ อันนี้ ก็ความหมายอีกอย่างของเศรษฐกิจ หรือระบบพอเพียง เมื่อปีที่แล้วตอนที่พูดพอเพียง แปลในใจ แล้วก็ได้พูดออกมาด้วย ว่าจะแปลเป็น Self –sufficiency (พึ่งตนเอง) ถึงได้บอกว่าพอเพียงแก่ตนเอง แต่ความจริง เศรษฐกิจพอเพียงนี้ กว้างขวางกว่า Self-sufficiency คือ Self-sufficiency นั้นหมายความว่า ผลิตอะไรมีพอที่จะใช้ ไม่ต้องไปขอซื้อคนอื่น อยู่ได้ด้วยตนเอง (พึ่งตนเอง)

บางคนแปลจากภาษาฝรั่งว่า ให้ยืนบนขาตัวเอง คำว่ายืนบนขาตัวเองนี่มีคนบางคนพูดว่าชอบกล ใครจะมายืนบนขา คนอื่นมายืนบนขาเรา เราก็โกรธ แต่ตัวเองยืนบนขาตัวเอง ก็ต้องเสียหลักหกล้มหรือล้มลง อันนี้ก็เป็นความคิดที่อาจจะเฟื่องไปหน่อย แต่ว่า เป็นตามที่เขาเรียกว่า ยืนบนขาของตัวเอง (ซึ่งแปลว่าพึ่งตนเอง) หมายความว่า สองขาของเรานี่ ยืนบนพื้น ให้อยู่ได้ไม่หกล้ม ไม่ต้องไปขอยืมขาของคนอื่นมาใช้สำหรับยืน แต่พอเพียงนี้ มีความหมายกว้างขวางยิ่งกว่านี้อีก คือคำว่าพอก็เพียงพอ เพียงนี้ก็พอ ดังนั้นเอง คนเราถ้าพอในความต้องการ ก็มีความโลภน้อย เมื่อมีความโลภน้อย ก็เบียดเบียนคนอื่นน้อย ถ้าทุกประเทศมีความคิด – อันนี้ไม่ใช่เศรษฐกิจ – มีความคิดว่าทำอะไรต้องพอเพียง หมายความว่า พอประมาณ ไม่สุดโต่ง ไม่โลภอย่างมาก คนเราก็อยู่เป็นสุข พอเพียงนี้อาจจะมีมาก อาจจะมีของหรูหราก็ได้ แต่ว่าต้องไม่ไปเบียดเบียนคนอื่น ต้องให้พอประมาณตามอัตภาพ พูดจาก็พอเพียง ทำอะไรก็พอเพียง ปฏิบัติตนก็พอเพียง” [3]

3. มาตรการทางกฎหมายสนับสนุนปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง

กฎหมายในประเทศไทย ที่สนับสนุนเศรษฐกิจพอเพียง มีทั้งในรูปของสาระบัญญัติหรือเนื้อหา และวิธีสบัญญัติหรือวิธีการนำเนื้อหากฎหมายหรือตัวบทนั้นมาบังคับใช้ในทางปฏิบัติ หรือแนวปฏิบัติของผู้มีอำนาจใช้กฎหมายนั้น
ดังนั้น การน้อมนำแนวคิดของปรัชญาพอเพียงมาใช้กับกฎหมายต่างๆ อย่างแรกเริ่มต้น ต้องวิเคราะห์กฎหมายต่างๆ รวมทั้งระเบียบวิธีปฏิบัติ แยกแยะว่า กฎหมายพอเพียงหรือยัง กับบ้านเมืองเรา และมีกฎหมายให้อำนาจพอเพียงหรือมากเกินไปแก่ผู้ใช้อำนาจปกครองหรือไม่อย่างไร อำนาจหน้าที่สนับสนุนปรัชญาพอเพียง
การแบ่งแยกกฎหมาย ออกเป็นอีกประเภทหนึ่งต่างหาก เป็นนิติศาสตร์ปรัชญาพอเพียง โดยการนำตัวบทต่างๆในแต่ละกฎหมายที่มีอยู่ และที่ควรจะมี อันเกี่ยวกับปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ออกมาวิเคราะห์ สังเคราะห์บังคับใช้ใหม่
ตัวอย่างเช่น ตามประมวลกฎหมายอาญา การแบ่งประเภทความผิดฐานลักทรัพย์ออกเป็น ประเภทต่างๆ จากเดิม ที่บัญญัติว่า “... ผู้ใดเอาทรัพย์ของผู้อื่นหรือที่ผู้อื่นเป็นเจ้าของร่วมอยู่ด้วยไปโดยทุจริต ผู้นั้นกระทำความผิดฐานลักทรัพย์ต้องระวางโทษ....” ซึ่งมีเพียงประเภทเดียว นำมาแก้ไข แยกแยะ แบ่งประเภทให้เข้ากับปรัชญาพอเพียง โดยต้องวิเคราะห์ว่า การเอาทรัพย์ของผู้อื่นหรือลักทรัพย์นั้น หากเป็นการลักทรัพย์เพียงราคาหนึ่งบาท จะต้องรับโทษ หรือต้องระวางโทษเท่ากับผู้ที่ลักทรัพย์ที่มีจำนวนหนึ่งล้านบาท ซึ่งเป็นการไม่พอเพียง หรือไม่เป็นธรรมเป็นต้น ในทางปฏิบัติปัจจุบันนั้น ต้องพึ่งการใช้ดุลพินิจของศาลในการกำหนดโทษ หากมีการกระทำความผิดจริง โดยอาจลงโทษมาก น้อย แล้วแต่พฤติการณ์ความผิด ในกรณีนี้ ศาลอาจลงโทษจำเลยที่ลักทรัพย์หนึ่งบาท 1 เดือน โดยรอการลงโทษ และลงโทษจำเลยผู้ลักทรัพย์หนึ่งล้านบาท 3 ปี โดยไม่รอการลงโทษ เป็นต้น
หรือตัวอย่างอื่นๆ[4] เช่น การที่กฎหมายกำหนดอำนาจหน้าที่ให้ เจ้าหน้าที่ของรัฐ ตามพระราชบัญญัติสภาตำบลและองค์การบริหารส่วนตำบล มีอำนาจหน้าที่ ตามแต่ที่เจ้าหน้าที่ของรัฐนั้น จะเห็นสมควร ในการดำเนินกิจกรรมเพื่อสนับสนุนปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง เป็นการแก้ไขกฎหมายที่ควรจะเป็นว่า กำหนดอำนาจหน้าที่ของ เจ้าหน้าที่ของรัฐ เป็นอำนาจหน้าที่จะต้องทำ ในการดำเนินกิจกรรม เพื่อสนับสนุนปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง.

[1] สำนักราชเลขาธิการ, ตามรอยพระราชปณิธานสู่ความพอเพียง, เอกสารประกอบการสัมมนาวิชาการเรื่อง ยุทธศาสตร์การสื่อสารในการเผยแพร่แนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง, มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 26 กันยายน 2549.
[2] หลวงปู่สิม ฐานะจาโร, สำนักสงฆ์ถ้ำผาปล่อง หมู่ที่ 5 ตำบลเชียงดาว อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่.
[3] สำนักราชเลขาธิการ, ตามรอยพระราชปณิธานสู่ความพอเพียง, เอกสารประกอบการสัมมนาวิชาการเรื่อง ยุทธศาสตร์การสื่อสารในการเผยแพร่แนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง, มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 26 กันยายน 2549.
[4] ราตรี เจริญยัง, มาตรการในทางกฎหมายเพื่อส่งเสริมการพัฒนาเศรษฐกิจพอเพียงของชุมชนส่วนตำบล, (วิทยานิพนธ์ ปริญญานิติศาสตร์บัณฑิต, มหาวิทยาลัยรามคำแหง, พ.ศ.2545), หน้า 103.

Right of foreigners to vote

By Banjongsan Winyarat,
LL.B.,LL.M.,M.B.A.(U.S.A.)


Suffrage, the right to vote in a particular country, generally derives from citizenship. In most countries, the right to vote is reserved to those who possess the citizenship of the country in question. Some countries, however, have extended suffrage rights to non-citizens. Suffrage rights extended to non-citizens are often restricted or limited in some ways, with the details of the restrictions or limitations varying from one country to another.

United States, more than 20 states or territories, including colonies before the Declaration of Independence, admitted foreigners' right to vote for all elections. As of May 2010, however, most of those foreign voting and office holding rights have been repealed and at present no foreigner may vote at the national or state level in the US, and only a handful of local governments allow foreigners to vote. These few foreign voting rights at the local level have been granted to non-citizens by state governments from 1968 onwards.

In Thailand, according to section 99 of The Constitution of Thailand 2550 B.E., say that a person who has the rights to vote must have the qualification to vote at an election is being of Thai nationality.

Source: wikipedia.org, constitution of Thailand 2550 B.E.

Factoring

โดย
บันจงสัณห์ วิญญรัตน์
น.บ., น.ม., M.B.A.(U.S.A.)


ลักษณะหรือรูปแบบของการทำธุรกิจแฟคเตอริ่ง เป็นการดำเนินธุรกิจ ที่เกี่ยวข้องกับการรับซื้อบัญชีลูกหนี้ทางการค้า รวมถึงการให้บริการเกี่ยวกับบัญชีลูกหนี้ทางการค้า ในส่วนของการบริหารบัญชีลูกหนี้ การเรียกเก็บหนี้ และการรับภาระการเสียงในหนี้สูญ โดยผู้ประกอบธุรกิจแฟคเตอริ่ง หรือที่เรียกว่า แฟคเตอร์ (FACTOR) จะได้รับค่าบำเหน็จหรือค่าธรรมเนียมเป็นการตอบแทน เป็นธุรกิจที่ดำเนินกิจการในลักษณะที่ผู้ประกอบธุรกิจ รับซื้อสินทรัพย์ หรือรับโอนสิทธิเรียกร้อง จากเจ้าของกิจการอื่นๆ ซึ่งเป็นผู้ประกอบธุรกิจทางการค้าขาย เป็นการนำสินทรัพย์ หรือสิทธิเรียกร้องที่มีอยู่ไปเปลี่ยนเป็นเงินทุนหมุนเวียนในการดำเนินกิจการ การดำเนินการในลักษณะดังกล่าว หากจะพิจารณาเปรียบเทียบกับวิธีดำเนินธุรกิจแบบดั้งเดิมของคนไทยในการเปลี่ยนสินทรัพย์ที่มีอยู่ให้เป็นเงินทุนหมุนเวียนก็อาจเปรียบเทียบได้จาก การนำสินทรัพย์ไป จำนอง จำนำ แต่ก็อาจจะไม่ใกล้เคียงเท่าใดนัก เพราะการจำนอง หรือจำนำนั้น เป็นเรื่องของกรรมสิทธิ์ แต่การทำแฟคเตอริ่งเป็นเรื่องของสิทธิเรียกร้อง หรือหากจะพิจารณาโดยเปรียบเทียบกับนโยบายของรัฐบาลชุดปัจจุบันแล้ว ก็อาจเปรียบเทียบได้กับ นโยบายการแปลงสินทรัพย์ให้เป็นทุน นั้นเอง
การทำธุรกิจเแฟคเตอริ่ง เป็นรูปแบบของการทำธุรกิจที่พัฒนามาจากความเจริญก้าวหน้าทางธุรกิจการค้าระหว่างประเทศ จากจุดเริ่มของการเป็นตัวแทนทางการค้า พัฒนารูปแบบของธุรกิจไปสู่การให้บริการที่เกี่ยวข้อง โดยอาศัยความชำนาญและประสบการณ์ที่สั่งสมมาซึ่งเกิดขึ้นและวิวัฒนาการมาในหลายประเทศ จึงทำให้นิยามความหมายและลักษณะของธุรกิจแตกต่างกันออกไปในแต่ละประเทศ อันส่งผลถึงบทบัญญัติของกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจประเภทนี้แตกต่างกันไปด้วย สัญญาแฟคเตอริ่ง (FACTORING CONTRACT) เป็นข้อตกลงที่ทำขึ้น ระหว่าง ผู้ประกอบธุรกิจแฟคเตอริ่ง กับผู้ประกอบธุรกิจทางการค้าขาย ซึ่งเกี่ยวข้องกับบุคคลที่สาม คือ ลูกหนี้ของผู้ประกอบธุรกิจทางการค้าขาย เมื่อความหมายของธุรกิจแฟคเตอริ่งในแต่ละประเทศแตกต่างกัน ประเทศไทยซึ่งนำรูปแบบของการทำธุรกิจแฟคเตอริ่ง จากต่างประเทศมาใช้ จึงไม่มีกฎหมายเฉพาะกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจแฟคเตอริ่ง มีลักษณะกระจัดการจายอยู่ตามกฎหมายต่างๆ และใช้บังคับกับธุรกิจอื่นเป็นการทั่วไป จึงเกิดปัญหาว่า สัญญาหรือข้อตกลงที่ทำขึ้นในการดำเนินธุรกิจนั้น จะมีผลบังคับตามกฎหมายไทยได้หรือไม่ แค่ไหน เพียงใด และอย่างไร

let justice be done though the heavens fall

do justice and let the sky fall หรือ let justice be done though the heavens fall
จงประสาทความยุติธรรม แม้ฟ้าจะถล่มก็ตามที
By: Banjongsan Winyarat
LL.B.,LL.M.,M.B.A.(U.S.A.)


จงประสาทความยุติธรรม แม้ฟ้าจะถล่มก็ตามที (อังกฤษ: do justice and let the sky fall หรือ let justice be done though the heavens fall; ละติน: fiat justitia ruat caelum, เฟอัตจูสติเทียรูอัตคีลุม ) เป็นภาษิตภาษาละตินทางกฎหมายซึ่งบ่งบอกถึงความเชื่อว่า ความยุติธรรมจักต้องมีอยู่ไม่ว่าในสถานการณ์รูปแบบใดก็ตาม โดยชาลส์ ซัมเมอร์ (อังกฤษ: Charles Summer) นักการเมืองผู้รณรงค์ให้เลิกทาสแห่งคริสต์ศตวรรษที่ 19 กล่าวว่าภาษิตนี้ไม่ได้มีที่มาจากสมัยคลาสสิกแต่อย่างใด แม้จะเชื่อกันว่าเป็นคำของ ลูเชิส คาลเพอร์นิเอิส พิโซ ซีโซนิเนิส (อังกฤษ: Lucius Calpurnius Piso Caesoninus) รัฐบุรุษในสมัยโรมันโบราณผู้เป็นสสุระของจูเลียส ซีซาร์ ก็ตาม

Source: th.wikipedia.org

การบันทึกคำให้การพยานของศาลชั้นต้น

การบันทึกคำให้การพยานของศาลชั้นต้น

บันจงสัณห์ วิญญรัตน์
น.บ., น.ม., M.B.A.(U.S.A.)
วันศุกร์ที่ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2553



ด้วยความเคารพต่อผู้พิพากษา และศาล

การบันทึกคำให้การพยานของศาลชั้นต้น ณ ปัจจุบันนั้น กระทำด้วยการอัดเสียงพูดของผู้พิพากษา ที่นั่งพิจารณาคดีนั้นๆ แล้วส่งตลับเทป ให้เสมียนหน้าบัลลังก์ (พนักงานที่นั่งประจำอยู่ด้านหน้าผู้พิพากษา) เพื่อนำมาใส่หูฟัง ถอดคำพูดนั้นๆ ออกมาพิมพ์ เป็นข้อความใส่ในกระดาษ เพื่อให้พยานเซ็นรับรองว่าเป็นคำให้การพยานในศาล เพื่อนำมาประกอบการพิจารณา ตัดสินคดีต่อไป

ประเด็นคือ ผู้พิพากษาสามารถจะบันทึกหรือไม่บันทึกคำถาม-คำตอบใดๆ ก็ได้หรือไม่ อย่างไร เพราะหากบางครั้ง ผู้พิพากษาท่านนั้น มีคติลำเอียงเข้าข้างฝ่ายใดๆ แล้ว อาจจะบันทึกเฉพาะข้อความ คำให้การที่เป็นประโยชน์แก่ฝ่ายนั้น ตรงกันข้าม อาจไม่บันทึกข้อความ หรือคำให้การใดๆ ที่เป็นประโยชน์ต่ออีกฝ่ายหนึ่ง ซึ่งหากว่ากันตามทฤษฎีแล้ว ทนายความฝ่ายที่เสียหาย อาจขอให้ท่านผู้พิพากษาจดคำให้การใดๆก็ได้ หากเห็นว่าเกี่ยวกับประเด็นในคดี แต่วิธีปฏิบัติแล้ว จะมีทนายความสักกี่คนที่กล้าจะแย้งกับ ดุลยพินิจของศาล เพื่อตัวความ และหากเป็นทนายขอแรงยิ่งแล้วกันไปใหญ่ เพราะศาลขอให้มาทำงานคดีให้ ไม่ได้ให้มาเถียงโต้แย้งกับศาล

อย่างนี้ ความยุติธรรมจะเกิดขึ้นได้อย่างไร ทั้งที่ ทั้งท่านผู้พิพากษา พนักงานอัยการ ทนายจำเลย ทนายโจทก์ ก็ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ รับรู้เรื่องราวมาด้วยตนเอง (ยกเว้นแต่ทนายความที่ลงพื้นที่ สืบเสาะหาข้อเท็จจริงเองจริงๆ หรือหากเป็นผู้พิพากษาที่เผชิญสืบ)

ทั้งนี้ เนื่องจาก ระบบการพิจารณาคดีแพ่ง และอาญาของไทยเรา เป็นแบบระบบกล่าวหา (Accusatiorial System) ไม่เหมือนกับบางประเทศ ซึ่งใช้ระบบไต่สวน (Inquisitorial System) โดยที่ระบบไต่สวนเน้นในเรื่องการค้นหาความจริงเป็นหลัก อันก่อให้เกิดความยุติธรรมขึ้นสูงสุด แก่ประชาชนผู้เดือดร้อนหรือได้รับความเสียหาย และแก่ผู้กระทำผิดเอง

ในทางปฏิบัติแล้วประเทศไทยยังประสบปัญหาในเรื่องของการรวบรวมข้อเท็จจริงเกี่ยวกับผู้กระทำผิด เพื่อประกอบการดำเนินคดีอาญาที่ยังกระทำได้ค่อนข้างน้อย เนื่องจากบุคลากรที่เกี่ยวข้องในกระบวนการยุติธรรมทางอาญาไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องดังกล่าว[1]


[1] สรรค์ชัย สุทธิคนึง การนำเสนอข้อเท็จจริงที่เป็นประโยชน์แก่ผู้ถูกกล่าวหาเข้าสู่คดีอาญา วิทยานิพนธ์/Thesis มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. ศูนย์สนเทศและหอสมุด 2551

สาเหตุหย่า Grounds of Action for Divorce

โดย
บันจงสัณห์ วิญญรัตน์
น.บ., น.ม., M.B.A.(U.S.A.),Ph.D.(Law)Candidate Batch6 RU.



English Click Here

เมื่อสามี และภริยา ได้จดทะเบียนสมรสกันตามกฎหมายแล้ว ก็จะก่อให้เกิดสิทธิหน้าที่มากมายต่อกัน และกัน ทั้งสิทธิหน้าที่ในครอบครัว และสิทธิหน้าที่ทางทรัพย์สิน นะครับ อย่างไรก็ตาม หากวันหนึ่ง สามี หรือภริยาอาจประพฤติผิดต่อกัน อันเป็นสาเหตุแห่งการนำไปสู่การฟ้องหย่า ซึ่งตามกฎหมาย ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ กำหนดเหตุฟ้องหย่ามีดังต่อไปนี้
(1) สามีอุปการะเลี้ยงดูหรือยกย่องหญิงอื่นฉันภริยาหรือภริยามีชู้อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้
(2) สามีหรือภริยาประพฤติชั่ว ไม่ว่าความประพฤติชั่วนั้นจะเป็นความผิดอาญาหรือไม่ ถ้าเป็นเหตุให้อีกฝ่ายหนึ่ง
(ก) ได้รับความอับอายขายหน้าอย่างร้ายแรง
(ข) ได้รับความดูถูกเกลียดชังเพราะเหตุที่คงเป็นสามีหรือภริยาของฝ่ายที่ประพฤติชั่วอยู่ต่อไป หรือ
(ค) ได้รับความเสียหายหรือเดือดร้อนเกินควร ในเมื่อเอาสภาพ ฐานะและความเป็นอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยามาคำนึงประกอบ
อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้
(3) สามีหรือภริยาทำร้าย หรือทรมานร่างกายหรือจิตใจ หรือหมิ่นประมาทหรือเหยียดหยามอีกฝ่ายหนึ่งหรือบุพการีของอีกฝ่ายหนึ่ง ทั้งนี้ถ้าเป็นการร้ายแรง อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้
(4) สามีหรือภริยาจงใจละทิ้งร้างอีกฝ่ายหนึ่งไปเกินหนึ่งปีอีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้
(4/1) สามีหรือภริยาต้องคำพิพากษาถึงที่สุดให้จำคุก และได้ถูกจำคุกเกินหนึ่งปีในความผิดที่อีกฝ่ายหนึ่งมิได้มีส่วนก่อให้เกิดการกระทำความผิดหรือยินยอมหรือรู้เห็นเป็นใจในการกระทำความผิดนั้นด้วย และการเป็นสามีภริยา
กันต่อไปจะเป็นเหตุให้อีกฝ่ายหนึ่งได้รับความเสียหายหรือเดือนร้อนเกินควรอีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้
(4/2) สามีและภริยาสมัครใจแยกกันอยู่เพราะเหตุที่ไม่อาจอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยาได้โดยปกติสุขตลอดมาเกินสามปีหรือแยกกันอยู่ตามคำสั่งของศาลเป็นเวลาเกินสามปี ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้
(5) สามีหรือภริยาถูกศาลสั่งให้เป็นคนสาบสูญ หรือไปจากภูมิลำเนาหรือถิ่นที่อยู่เป็นเวลาเกินสามปีโดยไม่มีใครทราบแน่ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้
(6) สามีหรือภริยาไม่ให้ความช่วยเหลืออุปการะเลี้ยงดูอีกฝ่ายหนึ่งตามสมควรหรือทำการเป็นปฏิปักษ์ต่อการที่เป็นสามีหรือภริยากันอย่างร้ายแรง ทั้งนี้ ถ้าการกระทำนั้นถึงขนาดที่อีกฝ่ายหนึ่งเดือดร้อนเกินควรในเมื่อเอาสภาพ ฐานะ
และความเป็นอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยามาคำนึงประกอบ อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้
(7) สามีหรือภริยาวิกลจริตตลอดมาเกินสามปี และความวิกลจริตนั้นมีลักษณะยากจะหายได้ กับทั้งความวิกลจริตถึงขนาดที่จะทนอยู่ร่วมกันฉันสามีภริยาต่อไปไม่ได้ อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้
(8) สามีหรือภริยาผิดทัณฑ์บนที่ทำให้ไว้เป็นหนังสือในเรื่องความประพฤติอีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้
(9) สามีหรือภริยาเป็นโรคติดต่ออย่างร้ายแรงอันอาจเป็นภัยแก่อีกฝ่ายหนึ่งและโรคมีลักษณะเรื้อรังไม่มีทางที่จะหายได้ อีกฝ่ายหนึ่งนั้นฟ้องหย่าได้
(10) สามีหรือภริยามีสภาพแห่งกาย ทำให้สามีหรือภริยานั้นไม่อาจร่วมประเวณีได้ตลอดกาล อีกฝ่ายหนึ่งฟ้องหย่าได้
หากภริยาพิสูจน์ด้วยพยาน และหลักฐานได้ว่า สามียกย่องหญิงอื่น ฉันภริยา เช่น เช่าบ้านอยู่ด้วยกัน กินอยู่ร่วมกัน อย่างออกหน้าออกตา เป็นต้น การกระทำดังกล่าวก็เข้าข้อกฎหมาย เป็นสาเหตุแห่งการฟ้องหย่า ภริยาก็มีสิทธิฟ้องหย่าได้ แต่สามีผู้ทำผิด ก่อให้เกิดเหตุฟ้องหย่าไม่มีสิทธิฟ้องหย่าได้ครับ

ใครว่าอยู่เมืองนอกสบาย

โดย บันจงสัณห์ วิญญรัตน์ น.บ., น.ม., M.B.A.(U.S.A.) ทนายความ (banjongsan@gmail.com)

สมัยตอนที่ผมยังเป็นนักศึกษาปริญญาโท ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา มลรัฐแคริฟอร์เนีย เมืองลอสแอลเจลลิส เมืองที่มีคนไทยไปตั้งหลักแหล่ง เปิดร้านค้า มากที่สุดในประเทศอเมริกาแห่งหนึ่งครับ บ้างก็ว่าเป็นจังหวัดหนึ่งของประเทศไทยไปเลยก็มีครับ แต่ก็เป็นเรื่องแปลกนะครับ Los แปลว่าเมือง Angeles แปลว่า พวกเทวดา เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับ กรุงเทพมหานคร ก็มีความหมายเดียวกันครับ (เป็นความคิดส่วนตัวนะครับ) ว่า เป็นเมืองสำหรับพวกเทวดาอาศัยอยู่ครับ สำหรับท่านผู้อ่านจะเห็นด้วยหรือไม่ ก็พิจารณาเอานะครับ
ผมได้มีโอกาสไปใช้ชีวิตที่นั่นในปี 2532-2533 ประมาณนี้ครับ พักอยู่แถวๆ ย่านผู้ดีครับ ถนน Edenhurst Ave., ย่าน Glendale ครับ แถวๆถนนต่อไปยัง ถนนซันเซตและฮอลลีวูด ต่อเนื่องไปก็จะเป็นย่าน Beverly Hill ครับ ย่านดังของพวกดาราครับ
ไปแรกๆ ก็ต้องหัดขึ้นรถเมล์ก่อนครับ ยังไม่มีรถขับ เพราะต้องไปสอบใบขับขี่ให้ได้ก่อนครับ สุดท้ายก็ต้องขวนขวาย หาใบขับขี่รถยนต์ และต้องไปทำ I.D. Card ซึ่งการสอบใบอนุญาตขับขี่ สมัยนั้น ปี 2531 มีข้อสอบเป็นภาษาไทยครับ คล้ายกับบ้านเราครับ โดยสอบทฤษฎี และปฏิบัติ ผมโชคดีที่สอบครั้งเดียวผ่าน ก็ได้ใบขับขี่มาใช้ครับ
ตั้งแต่ขับรถยนต์ใน แอลเอ เคยถูกจับครั้งเดียวในรอบปีครึ่งที่อยู่ที่นั่นครับ คือฝ่าไฟแดง ที่อเมริกา ต้องขึ้นศาลจราจรครับ ไปเสียค่าปรับที่นั่น ผมรับสารภาพ จึงถูกปรับ และต้องไปนั่งเรียนระเบียบจราจรครับ จำไม่ได้ว่าต้องไปเรียนกี่ครั้งครับ ไม่เหมือนกับบ้านเราครับ ที่เสียค่าปรับที่ตำรวจ จบเลย คนถึงไม่เข็ดครับ ที่นั่นขึ้นศาลอย่างเดียวครับ ตำรวจมีเพียงหน้าที่จับ เท่านั้น ไม่มีอำนาจสั่งปรับครับ
ที่ผมชอบมากคือว่า ในบ้านเมืองของเขาเนี่ยะ เวลาขับรถไปถึงสี่แยกนะครับ รถทุกคันต้องหยุด เพื่อดูว่า แยกที่เหลือนั้น มีรถคันอื่นจอดรออยู่ก่อนแล้วหรือไม่ครับ หากมีรถคันอื่นจอดรถอยู่ก่อน ต้องปล่อยให้เข้าไปก่อนครับ หรือพูดอีกอย่างหนึ่งว่า ใครมาจอดที่สี่แยกก่อน ก็ได้สิทธิไปก่อนครับ ประเทศเขาปฏิบัติกันเป็นประเพณีกันเลยครับ เป็นระเบียบกันดีเหลือเกินครับ ตรงนี้ผมชอบมาก บอกได้ว่าประทับใจที่สุดครับ

ราคารถยนต์ที่นั่น แตกต่างกับประเทศไทยเราราวฟ้ากับดินครับ บ้านเขา ตอนนั้น ผมเคยเทียบรถยี่ห้อเดียวกัน ปี รุ่นเดียวกัน ปรากฏว่า ในประเทศสหรัฐอเมริกานั้น สมมติว่าราคา 10,000 บาท ก็จะเท่ากับราคาในบ้านเรา 100,000 บาทครับ เอาสิบคูณ เป็นรู้ราคาที่เมืองไทยครับ ดังนั้น หากอยู่เมืองไทยขับรถคันละล้านที่บ้านเขา ก็ราคาแค่ 100,000 บาทครับ แต่ต้องซื้อประกันทุกคันนะครับ นี่ขนาดราคารถบ้านเขาถูกกว่าของเราไม่รู้จะกี่เท่าครับ ถ้าคิดไม่ผิดก็ประมาณสิบเท่าครับ นี่เป็นการเปรียบเทียบราคา ในสมัยปี 2533 ครับ หรือประมาณ สิบกว่าปีมาแล้วครับ ไม่รู้ตอนนี้เป็นไงบ้างครับ ใครทราบก็แสดงความคิดเห็นได้นะครับ

Visa

General Information about Visa

1. Generally, a foreign citizen who wishes to enter the Kingdom of Thailand is required to obtain a visa from a Royal Thai Embassy or a Royal Thai Consulate-General. However, nationals of certain countries do not require a visa if they meet visa exemption requirements as follows:
(1) they are nationals of countries which are exempted from visa requirements when entering Thailand for tourism purposes. Such nationals will be permitted to stay in the Kingdom for a period of not exceeding 30 days. For more information, please see Tourist Visa Exemption; (2) they are nationals of countries which hold bilateral agreements with Thailand on the exemption of visa requirements. For more information, please see List of Countries which have Concluded Agreements with Thailand on the Exemption of Visa Requirements .
2. Nationals of certain countries may apply for visa upon arrival in Thailand. Travellers with this type of visa are permitted to enter and stay in Thailand for a period of not exceeding 15 days. For more information, please see Visa on Arrival.
3. Travellers travellling from/through countries which have been declared Yellow Fever Infected Areas must acquire an International Health Certificate verifying the receiving of a Yellow Fever vaccination. For more information, please see List of Countries which are Declared Yellow Fever Infected Areas.
4. Nationals of certain countries are required to apply for a visa only at the Royal Thai Embassy or the Royal Thai Consulate-General in the applicant’s country of residence, or at the Royal Thai Embassy which has jurisdiction over his or her country of residence. Travelers are advised to enquire about authorised office for visa issuance at any Royal Thai Embassy or Royal Thai Consulate-General before departure. Contact details and locations of Royal Thai Embassies and Royal Thai Consulates-General are available at www.mfa.go.th/web/10.php.
5. To apply for a visa, a foreigner must possess a valid passport or travel document that is recognised by the Royal Thai Government and comply with the conditions set forth in the Immigration Act of Thailand B.E.2522 (1979) and its relevant regulations. In addition, the visa applicant must be outside of Thailand at the time of application. The applicant will be issued with a type of visa in accordance to his or her purpose of visit. For more information on types of visas and general requirements for each type of visa, please see Types of Visa and Issuance of Visa.
6. In general, applicants are required to apply for a visa in person. However, Royal Thai Embassies and Royal Thai Consulates-General in some countries and in some cases may also accept applications sent through representatives, authorised travel agencies or by post. Please enquire at the Royal Thai Embassy or Royal Thai Consulate-General where you intend to submit your application of acceptable ways of application.
7. Please note that the period of visa validity is different from the period of stay. Visa validity is the period during which a visa can be used to enter Thailand. In general, the validity of a visa is 3 months, but in some cases, visas may be issued to be valid for 6 months, 1 year or 3 years. The validity of a visa is granted with discretion by the Royal Thai Embassy or Royal Thai Consulate-General and is displayed on the visa sticker.
8. On the other hand, the period of stay is granted by an immigration officer upon arrival at the port of entry and in accordance with the type of visa. For example, the period of stay for a transit visa is not exceeding 30 days, for a tourist visa is not exceeding 60 days and for a non-immigrant visa is not exceeding 90 days from the arrival date. The period of stay granted by the immigration officer is displayed on the arrival stamp. Travellers who wish to stay longer than such period may apply for extension of stay at offices of the Immigration Bureau in Bangkok, located at Government Center B, Chaengwattana Soi 7, Laksi, Bangkok 10210, Tel 0-2141-9889 or at an Immigration office located in the provinces. For information on application for extension of stay, see the Immigration Bureau website at www.immigration.go.th
9. Foreigners entering Thailand are not permitted to work, regardless of their types of visa, unless they are granted a work permit. Those who intend to work in Thailand must hold the correct type of visa to be eligible to apply for a work permit. Information on Work Permit applications could be obtained from the website of the Office of Foreign Workers Administration, Department of Employment, Ministry of Labour at www.doe.go.th/workpermit/index.html
10. Royal Thai Embassies and Royal Thai Consulates-General have the authority to issue visas to foreigners for travel to Thailand. The authority to permit entry and stay in Thailand, however, is with the immigration officers. In some cases, the immigration officer may not permit foreigner holding a valid visa entry into Thailand should the immigration officer find reason to believe that he or she falls into the category of aliens prohibited from entering Thailand under the Immigration Act B.E. 2522 (1979).
11. According to the Immigration Act of Thailand B.E. 2522 (1979), foreigners who fall into any of the following categories are prohibited to enter Thailand:
(1) Having no genuine valid passport or document used in lieu of passport; or having a genuine valid passport or document used in lieu of passport without valid visa issuance by the Royal Thai Embassies, the Royal Thai Consulates-General or the Ministry of Foreign Affairs, with exception of those who meet visa exemption requirements. The terms and conditions of visa issuance and visa exemption are prescribed by the Ministerial Regulations.(2) Having no appropriate means of living following entry into the Kingdom. (3) Having entered the Kingdom to be employed as an unskilled or untrained labourer, or to work in violation of the Alien Work Permit Law. (4) Being mentally unstable or having any of the diseases stated in the Ministerial Regulations. (5) Having not yet been vaccinated against smallpox; or inoculated, or undergone any other medical treatment for protection against disease; and having refused to have such vaccinations administered by the Immigration Doctor. (6) Having been imprisoned by judgment of the Thai Court; or by lawful injunction or judgment of the Court of a foreign country, except for when the penalty is for a petty offence, or negligence, or is provided for as an exception by the Ministerial Regulations. (7) Having behaviour which could cause possible danger to the public; or having the likelihood of being a nuisance or constituting any violence to the peace, safety and security of the public or to the security of the nation; or being under warrant of arrest by competent officials of foreign governments. (8) Reason to believe that entry into Kingdom is for the purpose of being involved in prostitution, the trafficking of women or children, drug smuggling, or other types of smuggling which are against public morality. (9) Having no money or bond as prescribed by the Minister under Section 14 of the Immigration Act B.E. 2522 (1979). (10) Being a person prohibited by the Minister under Section 16 of the Immigration Act B.E. 2522 (1979). (11) Being deported by either the Government of Thailand or that of other foreign countries; or having been revoked the right of stay in the Kingdom or in foreign countries; or having been expelled from the Kingdom by competent officials at the expense of the Government of Thailand unless exemption is provided by the Minister on an individual basis.
For more information please contact http://www.mfa.go.th/web/2482.php?id=2490

กว่าจะได้เป็นทนายความ

ครับ หัวข้อดูแล้วน่าติดตาม สำหรับน้องๆ เพื่อนๆ พี่ๆ หรือรุ่นใหญ่ ที่อยากมีอาชีพทนายความ เลี้ยงดูครอบครัวแล้วซิครับ ผมจะมาเล่าประสบการณ์ การเข้าสู่วิชาชีพนี้ ตั้งแต่เริ่มเรียนกฎหมาย จนกระทั่งขึ้นโรงขึ้นศาล

FAQ

1. ถาม

คนมาเลย์แต่งงานกับผู้หญิงไทย ซื้อที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างใส่ชื่อน้องเมียไว้ น้องเมียเอาที่ดินพร้อมสิ่งปลุกสร้างไปขายให้บุคคลอื่น จะดำเนินคดีอาญาน้องเมียในความผิดฐานยักยอกได้หรือไม่(ปัญหาเรื่องกรรมสิทธิ์กับสิทธิครอบครอง) คนมาเลย์จะไปแจ้งความดำเนินคดี เกรงปัญหาความผิดตามประมวลกฎหมายที่ดินซึ่งมีโทษทางอาญา

ตอบ

เรื่องนี้ อาจจะซับซ้อนหน่อย เพราะเป็นการเลี่ยงกฎหมาย มาตั้งแต่แรก โดยการให้คนไทยถือกรรมสิทธิ์ที่ดินแทนคนต่างด้าวที่ไม่ได้รับอนุญาตให้มีกรรมสิทธิ์ในที่ดินในประเทศไทย เป็นความผิดอาญามีโทษจำคุก ตามป.ที่ดิน ในเมื่อสัญญาตัวการ-ตัวแทน (ถือกรรมสิทธิแทนกัน) เป็นสัญญาที่ฝ่าฝืนต่อกฎหมาย (โดยเฉพาะกฎหมายมีโทษอาญา) สัญญาดังกล่าวจึงตกเป็นโมฆะครับ ใช้ไม่ได้ ถือไม่ได้ว่ามีสัญญาเกิดขึ้นเลย คู่สัญญาต้องกลับสู่สภาพเดิมครับ เมื่อไม่ถือว่ามีสัญญาตัวการ-ตัวแทน กันมา น้องเมียก็ไม่ผิดฐานยักยอกครับ เพียงแต่ต้องนำที่ดิน โอนคืนเจ้าของเดิม และเจ้าของเดิม ต้องคืนเงินให้คนมาเลย์ครับ (กรณีต้องดูว่า เจ้าของเดิมรู้หรือไม่ ที่น้องเมียซื้อแทนคนต่างด้าว)
สรุป
1. คนมาเลย์ แจ้งความไม่ได้ครับ เพราะไม่มีสัญญาตัวการ-ตัวแทน (และคนมาเลย์ อาจถูกดำเนินคดีอาญา ตาม ป.ที่ดินได้ด้วยครับ)
2. คนมาเลย์ ต้องฟ้องเป็นคดีแพ่ง เรียกคืนที่ดิน มาเพื่อนำมาขายทอดตลาด (ไม่ใช่เรียกมาเป็นของตน) แล้วเอาเงินกลับไปครับ

Legal-Attorney-Thai-Law Firm: CMLaw Firm Ltd.

Legal-Attorney-Thai-Law Firm: CMLaw Firm Ltd.: "LL.B., LL.M., M.B.A.(U.S.A.) Lawyer: 086-4293063 Thailand. There are plenty of reasons to know of a good lawyer in Chiang Mai and Chia..."

Cmlawfirm@hotmail.com

Divorce Law

By
Mr Banjongsan Winyarat, Attorney At Law, C.M.Law Firm Ltd.


According to Thailand Law Civil and Commercial Code Section 1516: there are 10 grounds of action for divorce as follows:

(1)the husband has given maintenance to or honored such other
woman as his wife, or the wife has committed adultery, the
other spouse may enter a claim for divorce;
(2) one spouse is guilty of misconduct, notwithstanding
whether such misconduct is a criminal offence or not, if it
causes the other:
(a) to be seriously ashamed;
(b) to be insulted of hated or account of continuance of
being husband or wife of the spouse having committed the
misconduct; or
(c)to sustain excessive injury or trouble where the
condition, position and cohabitation as husband and wife are
taken into consideration;
the latter may enter a claim for divorce;
(3) one spouse has caused serious harm or torture to the body
or mind of the other, or has seriously insulted the other or
his or her ascendants, the latter may enter a claim for
divorce;
(4)one spouse has deserted the other for more than one year,
the latter may enter a claim for divorce;
(4/1)one spouse had been sentenced by a final judgment of the
Court and has been imprisoned for more than one year in the
offence committed without any participation, consent or in the
knowledge of the other, and the cohabitation as husband and
wife will cause the other party sustain excessive injury or
trouble, the latter may enter a claim for divorce;
(4/2)The husband and wife voluntarily live separately because
of being unable to cohabit peacefully for more than three
years, or live separately for more than three years by the
order of the Court, either spouse may enter a claim for
divorce;
(5)one spouse has been adjudged to have disappeared, or as
left his or her domicile or residence for more than three
years and being uncertain whether he or she is living or dead;

(6)
one spouse has failed to give proper maintenance and support
to the other, or committed acts seriously adverse to the
relationship of husband and wife to such an extent that the
other has been in excessive trouble where the condition,
position and cohabitation as husband and wife are taking into
consideration, the latter may enter a claim for divorce;
(7)one spouse has been an insane person for more than three
years continuously and such insanity is hardly curable so that
the continuance of marriage cannot be expected, the other may
enter a claim for divorce;
(8)one spouse has broken a bond of good behavior executed by
him or her, the other spouse may enter a claim for divorce;
(9) one spouse is suffering from a communicable and dangerous
disease which is incurable and may cause injury to the other,
the latter may file a claim for divorce;
(10)one spouse has a physical disadvantage so as to be
permanently unable to cohabit as husband and wife, the other
may enter a claim for divorce.