พยานหลักฐาน ในการกำหนดโทษที่จะลง

พยานหลักฐาน ในการกำหนดโทษที่จะลง


การที่ศาลจะลงโทษผู้ใด หลังจากที่เชื่อแน่แท้แล้วว่าจำเลยเป็นผู้กระทำความผิดจริง
ไม่ต้องมีการนำพยานหลักฐานเข้าสืบ ตามกระบวนการนำสืบพยานหลักฐาน
เช่น การนำสำนวนสอบสวน, สำนวนอัยการ, สำนวนเจ้าพนักงานคุมประพฤติ
มาประกอบดุลพินิจในการลงโทษจำเลย นั้น เห็นว่า เป็นการไม่ให้โอกาสจำเลยได้
ต่อสู้คัดค้าน โต้แย้ง ข้อเท็จจริงในสำนวนดังกล่าว ซึ่งหากเป็นผลร้ายกับจำเลย ก็จะ
ทำให้ศาลใช้ดุลพินิจลงโทษหนักกว่าที่ควรจะเป็น หากข้อเท็จจริงนั้น บิดเบือน
ย่อมขัดหลักเพื่อความยุติธรรมแก่จำเลย ทั้งไม่ใช่พยานหลักฐานที่เปิดเผย
และสืบต่อหน้าจำเลย จึงควรไม่นำมารับฟังประกอบดุลพินิจ ในการกำหนดโทษ
จำเลย

การสอบถามคำให้การจำเลยโดยศาล

การพิจารณาคดีในศาล เมื่อจำเลยมาอยู่ต่อหน้าศาล กฎหมายให้ศาลถามจำเลยว่า จำเลยได้กระทำผิดตามฟ้องหรือไม่ และจะให้การว่าอย่างไร เป็นหนึ่งระบบไต่สวนจำเลย ซึ่งทางปฏิบัติ เมื่อจำเลยมีทนายความแล้ว จำเลยก็จะแต่งทนายความเข้ามา และได้ปรึกษาทนายจำเลยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ว่าจะให้การปฏิเสธหรือรับสารภาพอย่างไร 

การที่กฎหมาย วิธีพิจารณาความอาญา กำหนดให้ศาลถามจำเลยอีก นับว่าเป็นการนำระบบไต่สวน โดยศาล มาใช้ เพื่อให้ศาลถามจำเลยโดยตรง ทั้งที่จำเลยมีทนายความหรือหากไม่มี ก็ขอศาลแต่งตั้งทนายความให้ได้ ดังนี้ อาจทำให้จำเลยไขว้เขว กับหน้าที่ของทนายความหรือไม่ 

เห็นว่า การที่กฎหมายกำหนดให้ศาลถามจำเลย ว่ากระทำผิดหรือไม่ และจะให้การว่าอย่างไร แล้วให้ศาลบันทึกไว้นั้น เป็นการซ้ำซ้อน กับคำให้การ ที่ทนายจำเลย จะได้ยื่นอีกโสดหนึ่งหนึ่ง ทำให้กระบวนการพิจารณาล่าช้า และอาจสะดุด หากจำเลยให้การต่อศาล อีกอย่าง แต่ปรึกษากับทนายความมาอีกอย่าง เป็นต้น 

เห็นว่า น่าจะให้การมีพบ ปรึกษา ระหว่าง โจทก์/อัยการ กับทนายจำเลย และศาล เพื่อหาแนวทางคดี ให้เสร็จไปโดยเร็ว โดยอาจนำเรื่อง การเจรจาโทษที่จะลง หากมีการรับสารภาพ หรือเจรจาเรื่องอื่นๆที่จะทำให้กระบวนพิจารณาไปเป็นด้วยความรวดเร็ว และเป็นธรรม